MIKI

Strach jest niczym małe ziarenko. Zasiane w nas bardzo szybko zaczyna kiełkować przepełniając cały nasz organizm. Zaczynają nam drżeć kończyny, pocimy się, przyspiesza się nasz oddech, robimy się bladzi.. Serce zaczyna mocniej bić, żołądek się kurczy.. Zaczynamy powoli unikać bodźców, które wywołują u nas ten stan paraliżując nas. Jedni boją się robaków, inni krwi, egzaminów, ciemności, bólu, śmierci. 

Ja zauważyłam u siebie od jakiegoś czasu strach przez nieznanym, nowym. Jako mała dziewczynka byłam ciekawa świata. Przepełniała mnie radość i spontaniczność; wszystkiego chciałam spróbować, dotknąć, zobaczyć. Kilka lat temu, gdy złamałam nogę (podczas tańca) uświadomiłam sobie jak kruchy jest człowiek. Mój spontanizm prysnął, a ja zaczęłam obawiać się wszystkiego, co nieznane. Wmawiałam sobie, że każdy upadek skończy się złamaniem czegoś, rozcięciem, poważnym urazem. Bałam się pójść na łyżwy z obaw, że się przewrócę i ktoś odetnie mi palec; obawiałam się zjeżdżalni na basenie, bo można się utopić. I tak ślizgałam się z dnia na dzień, unikając nowości, żyjąc spokojnie. Czegoś mi brakowało, jednak strach tę potrzebę skutecznie zagłuszał, aż do niedawna. Parę dni temu nabawiłam się kontuzji podczas czytania książki na łóżku, niefortunnie ją położyłam próbując położyć się inaczej. Wtedy zrozumiałam jak wiele traciłam. Wypadek spotkać mnie może wszędzie niezależnie czy będę korzystać z życia czy siedzieć z boku „chuchając” na siebie. Z żalem patrzę na miniony czas, jak wiele straciłam pozwalając by strach mnie sparaliżował.

Kurtka - eButik | Bluza - Szachownica | Buty - Centro | Szal - Stradivarius | Torebka - Carry | Zegarek - Mohito